De Veeruntwindigste

von Walter Rathmann

Endlich sünd wi nu so wiet,
vörbi is de vörwiehnachstied.
Nee, ik säch di, wär dat doll,
aber hüüt is wiehnachtsdach,
un de ganze Köök is vull.

Frank speelt Hinkepott mit Hans,
süht ut as son Düvelstanz.
Un ut'n Radio kanns hörn:
Hillige Nacht, Hillige Nacht,
Doch dat stört se nich, de Göörn.

Baby Ruth kreit tämlich dull.
wat wull heet: de Büx is full.
Ann-Katrin, de lett nich locker,
striet mit Jan üm sien'Hocker.

Mutter röhrt in Suppentopp
und markt den Krach nich mehr.
Se hätt en Wookmän op ehr'n Kopp
un hört den En De Er.

Vadder is all lang nicht hier,
is em wohl veel to luut.
Kann ween, he övt noch an Klavier,
in de Bescherungsstuuv.

Blots Opa föhlt sik gar nich wohl.
de Zeitung kümmt um veer.
So sitt he dor op sinen Stohl
un denkt: ik bruk en Beer.

Du Erna, röppt he, kanns mi hörn?
Sien Dochter is biet Backen.
Dat is to luut hier! Von de Göörn!
He mookt sik op de Hacken

Schiet Wetter is, dat markt he buten.
Dat duert dann noch veer Minuten
bit he dann endlich vör de Döör
von Kuddel Hansens Dörpskroog wär.

Frohet Fest, tönt dat von Tresen,
Kumm rin, Hans-Peter, sett di daal.
Hier steiht dien Beer. So schall dat wesen!
Nu sünd se all süss Mann in't Saal.

Hinnerk Meier hölt een Reed
un sappelt wat von Tradischion,
Claas Füer weet, wat se glicks speelt
un mischt de Korten schon.

Hans-Peter markt, dat so en Beer
veel beter för sien Mogen wär
wenn een-twee Korn doortwischen drunken.
So kann' in Bregen beter funken.

Dat Spiel fangt an, Karl-Heinz hätt Asse,
Claas scheelt neeschierig no de Kasse.
Hans Post treckt seelig an sien Piep,
un so vergeiht de hillige Tiet.

Ich glöv, ji glövt, dat Enn von Leed
is Striet un Tank int Hüüs.
Ne-ne, keen Bang, de Engel weet
wat för een Tag hüüt is.

Hans-Peter lustert no de Klock
un meen: So, meine Herrn,
es is so weit. De erste Rock
is nu nich mehr so fern.

Un rech hett he. De Döör geiht op
un Oma steiht in Ruum,
fein in Kledag, un seggt salopp:
Hans-Peter, büst du duun?

He grien er an, steiht op und geiht
vun Tisch bit Kloo un trüch.
So schier un grad, dorbie noch fleit.
He duun? Wer't seggt, de lüch.

Un Oma winkt to de Herrn noch hen,
de wünscht er'n frohe Tied.
Hans-Peter hakt sik bi er in.
No Kark is dat noch wiet.

Door güng de beiden, Hann in Hann.
Keen Striet, keen Lamenteern.
Mien Jung, seggt Oma, un hölt an,
kunnst di denn amüseern?

Ach ja, seggt he, dat weer mal schön
de olen Früün weddersehn.
Doch immer wedder heff ik luert
un schimpt, dat dat so lange duert
bit du mi afholst von min Beer.
Heff dacht, du leevst mi gar nich mehr!

Johanna freut sick, is doch kloor.
So geiht dat nu all vertig Johr.
As soon Geschenk för em von eer
siin Nahmittag bi Früün un Beer.

Un wie is dat bi ju an Veruntwindigsten?

Wart dat luut un wild un klamm
dann bruk man nich to roten.
se weeten ja, dann sit ehr Mann
bi Kuddel un speelt Korten.